Πώς φαντάζομαι το σχολείο του μέλλοντος

Η εξέλιξη και η πρόοδος πρέπει να χαρακτηρίζουν και χαρακτηρίζουν όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής.Έτσι και τα εκπαιδευτικά συστήματα αλλάζουν συνεχώς καθώς και οι νομοθεσίες σε σχέση με την παιδεία. Γι' αυτούς τους λόγους, σίγουρα θα υπάρξουν αλλαγές στο μέλλον και στα σχολεία. Μια εκδοχή στηριζόμενη στην άποψη της αλλαγής είναι ότι οι δάσκαλοι, τα βιβλία και τα τετράδια θα αντικατασταθούν από τα computers και laptops.Οι μαθητές δεν θα είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν πια στο σχολείο, αφού θα μπορούν να παίρνουν μαθήματα "κατ' οίκον!!" από τους υπολογιστές επί 24ώρου βάσεως. Δεν θα υπάρχουν πια οι δάσκαλοι, αλλά οι άψυχες συσκευές της τεχνολογίας, που θα καθοδηγούν και θα διδάσκουν. Εκείνο όμως που κατά τη γνώμη μου θα χαθεί, είναι το ενδιαφέρον των παιδιών για τη γνώση, τη μάθηση και το διάβασμα, όπως μπορεί να το εμπνεύσει ένας άξιος δάσκαλος. Ζητούμενο στο σχολείο δεν είναι μόνο η απόκτηση γνώσεων, αλλά και η διάπλαση χαρακτήρων που μόνο ένας σωστός παιδαγωγός μπορεί να πετύχει.

Κατά την άποψή μου αλλαγές πρέπει να γίνονται στο χώρο του σχολείου. Απλώς οι άλλαγές πρέπει να ευνοούν την πρόοδο και το καλό όλων. Δεν πρέπει να χαθούν ούτε οι μορφές των δασκάλων, ούτε οι σελίδες των βιβλίων, ούτε οι ασκήσεις των τετραδίων.Το παραδοσιακό σχολείο έχει αποδείξει την αξία του επιβιώνοντας από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα. Άλλωστε όλοι θυμόμαστε με αγάπη και συγκίνηση τους δασκάλους και τους καθηγητές μας που μας βοήθησαν να καταλάβουμε τη μαγεία της μάθησης.

O ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα, δεν ήξερα την γλώσσα , δεν ήξερα τους δρόμους και τo κυριότερο, δεν είχα στέγη και δουλειά. Ευτυχώς όμως που είχα ένα ξάδερφο στην Λαμία και με πήρε μαζί του , αυτός ήξερε τη γλώσσα και μπορούσε να συνεννοηθεί.Έτσι με τον καιρό, βρήκα μια δουλειά , έμαθα λίγα λόγια και πήρα κι ένα σπίτι , όμως το πρόβλημα ήταν ο ρατσισμός των ανθρώπων. Μας έλεγαν συνέχεια να φύγουμε απο ΄κει, αλλά εμείς δεν τους δίναμε σημασία. Μετά από μερικούς μήνες, οι γείτονες μάς χτυπούσαν την πόρτα και μας ρωτούσαν αν χρειαζόμασταν χρήματα ή οτιδήποτε, όμως εμείς είχαμε πλέον σταθεί στα πόδια μας και είχαμε μια κανονική ζωή.

Ένα αθλητικό γεγονός που με στενοχώρησε

Στις 5 Σεπτεμβρίου 2006, η εθνική ομάδα της Ελλάδας στο μπάσκετ έπαιξε με την εθνική ομάδα της Ισπανίας για την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου.

Το παιχνίδι έγινε το μεσημέρι. Όλη η οικογένεια ήταν μαζεμένη στο σπίτι μας, για να παρακολουθήσουμε το μεγάλο αυτό τελικό. Ήμασταν σχεδόν σίγουροι ότι η Ελλάδα θα κατακτούσε το κύπελλο, επειδή προερχόταν από μια μεγάλη νίκη εναντίον του μεγάλου φαβορί, της Αμερικής. Μόλις ξεκίνησε το παιχνίδι, όλοι ήμασταν όρθιοι και με τραγούδια, υποστηρίζαμε τη χώρα μας. Όμως είδαμε το κύπελλο να απομακρύνεται όταν, μέσα στο πρώτο πεντάλεπτο, οι Ισπανοί με καταπληκτικές επιθέσεις και ακόμα καλύτερες άμυνες έκαναν μια μεγάλη διαφορά δέκα πόντων. Το σκορ έγινε 12-2. Βέβαια δεν ανησυχήσαμε και πολύ, διότι στους περισσότερους αγώνες, στο ημίχρονο η χώρα μας βρισκόταν από πέντε μέχρι και είκοσι πόντους πίσω. Όταν τελείωσε η πρώτη περίοδος, ο προπονητής έδωσε κάποιες συμβουλές στους παίκτες της ομάδας μας, οι οποίες αποδείχτηκαν σωτήριες. Μπαίνοντας στο γήπεδο, για την έναρξη της δεύτερης περιόδου, έκαναν θαυμάσιες άμυνες και με είκοσι πόντους που πέτυχαν ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς και ο Παπαδόπουλος το σκορ ήρθε πάλι στα ίσα του. Στο δεύτερο ημίχρονο οι Ισπανοί νευρίασαν και με συνεχή τρίποντα του Καλντερόν και του Ναβάρρο και με ωραία καρφώματα του Μαρκ Γκασόλ, οι Ισπανοί αύξησαν τη διαφορά στους είκοσι δύο πόντους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, με ένα τρίποντο του Ναβάρρο οι Ισπανοί διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα, σε 70-47.

Όλη η οικογένεια στενοχωρήθηκε, όπως και όλοι οι Έλληνες. Παρ' όλα αυτά εκτιμήσαμε την προσπάθεια των παιδιών αυτών και είπαμε "δεν πειράζει".