Στις 5 Σεπτεμβρίου 2006, η εθνική ομάδα της Ελλάδας στο μπάσκετ έπαιξε με την εθνική ομάδα της Ισπανίας για την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου.
Το παιχνίδι έγινε το μεσημέρι. Όλη η οικογένεια ήταν μαζεμένη στο σπίτι μας, για να παρακολουθήσουμε το μεγάλο αυτό τελικό. Ήμασταν σχεδόν σίγουροι ότι η Ελλάδα θα κατακτούσε το κύπελλο, επειδή προερχόταν από μια μεγάλη νίκη εναντίον του μεγάλου φαβορί, της Αμερικής. Μόλις ξεκίνησε το παιχνίδι, όλοι ήμασταν όρθιοι και με τραγούδια, υποστηρίζαμε τη χώρα μας. Όμως είδαμε το κύπελλο να απομακρύνεται όταν, μέσα στο πρώτο πεντάλεπτο, οι Ισπανοί με καταπληκτικές επιθέσεις και ακόμα καλύτερες άμυνες έκαναν μια μεγάλη διαφορά δέκα πόντων. Το σκορ έγινε 12-2. Βέβαια δεν ανησυχήσαμε και πολύ, διότι στους περισσότερους αγώνες, στο ημίχρονο η χώρα μας βρισκόταν από πέντε μέχρι και είκοσι πόντους πίσω. Όταν τελείωσε η πρώτη περίοδος, ο προπονητής έδωσε κάποιες συμβουλές στους παίκτες της ομάδας μας, οι οποίες αποδείχτηκαν σωτήριες. Μπαίνοντας στο γήπεδο, για την έναρξη της δεύτερης περιόδου, έκαναν θαυμάσιες άμυνες και με είκοσι πόντους που πέτυχαν ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς και ο Παπαδόπουλος το σκορ ήρθε πάλι στα ίσα του. Στο δεύτερο ημίχρονο οι Ισπανοί νευρίασαν και με συνεχή τρίποντα του Καλντερόν και του Ναβάρρο και με ωραία καρφώματα του Μαρκ Γκασόλ, οι Ισπανοί αύξησαν τη διαφορά στους είκοσι δύο πόντους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, με ένα τρίποντο του Ναβάρρο οι Ισπανοί διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα, σε 70-47.
Όλη η οικογένεια στενοχωρήθηκε, όπως και όλοι οι Έλληνες. Παρ' όλα αυτά εκτιμήσαμε την προσπάθεια των παιδιών αυτών και είπαμε "δεν πειράζει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου