Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα, δεν ήξερα την γλώσσα , δεν ήξερα τους δρόμους και τo κυριότερο, δεν είχα στέγη και δουλειά. Ευτυχώς όμως που είχα ένα ξάδερφο στην Λαμία και με πήρε μαζί του , αυτός ήξερε τη γλώσσα και μπορούσε να συνεννοηθεί.Έτσι με τον καιρό, βρήκα μια δουλειά , έμαθα λίγα λόγια και πήρα κι ένα σπίτι , όμως το πρόβλημα ήταν ο ρατσισμός των ανθρώπων. Μας έλεγαν συνέχεια να φύγουμε απο ΄κει, αλλά εμείς δεν τους δίναμε σημασία. Μετά από μερικούς μήνες, οι γείτονες μάς χτυπούσαν την πόρτα και μας ρωτούσαν αν χρειαζόμασταν χρήματα ή οτιδήποτε, όμως εμείς είχαμε πλέον σταθεί στα πόδια μας και είχαμε μια κανονική ζωή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
αδελφέ μας μετανάστη, ό,τι χρειαστείς, μη διστάσεις να χτυπήσεις την πόρτα μας. Είμαστε πάρα πολλοί εμείς που σας αγαπάμε σαν αδέλφια μας. Μόνο τα παιδιά σας αγαπάμε περισσότερο. τα αγαπάμε σαν παιδιά μας.
Καλή αρχή, δαιμονάκια. Θα σας επισκέπτομαι, για να βλέπω τι σκέφτεστε.
Δημοσίευση σχολίου