ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΠΟΥ ΧΑΛΑΣΕ

Τον περασμένο Σεπτέμβρη του 2007, ήρθα για πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο. Ήμουν αρκετά αγχωμένη και αμήχανη, όμως είχα μαζί μου την κολλητή μου φίλη την Κατερίνα. Ήμασταν αχώριστες δύο χρόνια τώρα και πάντα βοηθούσε η μία την άλλη στις δύσκολες στιγμές. Έτσι λοιπόν πίστευα πως με τη βοήθειά της και αυτή με τη δική μου θα εγκλιματιζόμασταν γρήγορα και θα καταφέρναμε να ξεπεράσουμε το καθετί. Δεν στάθηκα όμως τόσο τυχερή. Ίσως όταν κάνουμε σχέδια εμείς οι άνθρωποι, όντως ο Θεός μπορεί να γελάει μαζί μας! Με την Κατερίνα χωριστήκαμε, καθώς μας έβαλαν σε διαφορετίκα τμήματα. Ακόμα όμως και τότε εξακολουθούσα να πιστεύω πως η φιλία αυτή θα κράταγε, όμως έπεσα έξω.

Η Κατερίνα έγινε πιο απόμακρη. Βρήκε άλλες φίλες στο καινούριο της τμήμα, οι οποίες ίσως να της ήταν πιο ευχάριστες από 'μένα. Το δέχτηκα και το κατανόησα. Δεν με πείραζε να κάνει παρέα με άλλα κορίτσια, αυτό όμως που με ενοχλούσε ήταν ότι τσακωνόμασταν συνεχώς για ασήμαντα θέματα και κυρίως αυτούς τους καυγάδες τους προκαλούσαν οι φίλες της. Με την Κατερίνα σταματήσαμε τελείως να κάνουμε παρέα στα μέσα της χρονιάς.

Αυτή η κοπέλα δεν είναι πια σε αυτό το σχολείο, ούτε καν στην Αθήνα. Μπορεί να ήταν έτσι καλύτερα και για τις δύο! Τώρα διατηρούμε μια καλή σχέση.

Πάντως δεν θύμωσα ποτέ μαζί της. Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του και ειδικά στο θέμα της φιλίας δεν πρέπει να υπάρχουν όρια, δεσμεύσεις και απαγορεύσεις!

Μαρία Παπ.